Նիկոլոկոմեդիայի կուլմինացիան

Կոլապսն ու կազուսը

Վարչապետը հեծոշոուն թարգեց, տերտերաշոուն մեկնարկեց:

Սրբոց պադրե վարչապետը փայլում է իր աստվածաբանական գիտելիքներով:

Վերջինս դարձել է թունդ հավատացյալ, ամենօրյա ռեժիմով սաղմոսներ է երկնում, ֆեյսբուքում Աստվածաշնչից տողեր է «copy-past» անում ու խոհեմ խրատներ խրոխտաբար խրախուսում:

Ասած ասացվածքի՝ «դառել է սուրբ, վանքի հավերն է ուտում»:

ՈՒ կապ չունի, որ նույնիսկ սաղմոսն իրենից լսելն անտանելի տհաճ է, որ ինքն ու՜ր բարոյականությունը, բարեվարքությունը, հավատքն ու կրոնն ու՜ր:

Բա մտքի փայլատակումնե՞րը.

առավոտ լուսո պետք է փիլիսոփայի.

«Վեհարանը վեհի՛»…

Այո՛, թող Վեհարանը վեհի՛,

Կոնդակը հնչի,

Զանգերն էլ ղողանջի:

Համ էլ ծիտիկը ծռտի՛,

Շունիկը հաչի՛,

Կատուն մլավի…

Հետո պետք է նոպան բռնի ու ստատուսի.

«Պոռնկաբարո «հոգեւորականներն» ու նրանց պոռնկաբարո «բարեգործներն» ինչու՞ են ակտիվացել։

Ոչինչ՝ նորից կպասիվացնենք։ Ընդ որում՝ ընդմիշտ»:

«Կտրիճ Ներսիսյան, էն պոռնկաբարո Արշակ «սրբազանիդ» ասա վեր ընկնի տեղը։

Բառիս բուն իմաստով վեր ընկնի տեղը եւ բառիս բուն իմաստով՝ պոռնկաբարո»։

«Ասում է, մենք մեր ձեւով ենք միջամտելու։

Հիմա ես քեզ իմ ձեւով կմիջամտեմ, ստահակ։ Ավելի ճիշտ՝ ձեզ»։

«Սա ձեզ համար Կալուգայի Նիժնի Տապռի գեղը չի։ Սա Հայաստանի Հանրապետությունն է։ Հույս ունեմ՝ պետության համը բերաններդ կմնա»:

«Բա միջամտի, արա՛, ի՞նչ ես չուլանում պախկվել»։

Պետք է ազգին ստատուսախեղդի, ձեռքի հետ էլ քաղաքական հետապնդումներն ու ռեպրեսիաները սկսի:

Մանավանդ, ինչպես ինքը կասի՝ «կա՞ մի դատավոր, որ իմ ասածը չանի»:

Նայում ես այս պարապ մնացածի՝ քուչի դեռահասին բնորոշ բառապաշարով էժանագին ստատուսահաթաթաները, նեղացածի նամյոկներն ու ցինիկ-մարազմատիկի վարքն ու ապշում:

Այս գոյը վարչապետ է:

Մի՞թե հնարավոր է այսքանից հետո մնալ ու ղեկավարել, թողնել որ ղեկավարի, ազգ ու պետություն ներկայացնի:

Մի՞թե հնարավոր է շարունակաբար համակերպվել ու հանդուրժել:

Մի՞թե կարելի է, որ ոտքից գլուխ այս աղետն ու խայտառակությունը կառավարի ու միաժամանակ կրթի մեզ:

Մի՞թե սա երկրի ղեկավար, հայ ազգի առաջնորդ, գերագույն գլխավոր հրամանատար կոչվելու իրավունք ունի:

Մի՞թե սա պետության ղեկավարի պահվածք է:

Մի՞թե այս պատուհասը ցայսօր չհասկացավ, թե ինչ պաշտոն է ստանձնել, թե ինչ պարտականություններ է իր վրա վերցրել:

Մի՞թե խեղված կենսագրականով, անդեմ ու ամոռալ կերպարով դեղին մամուլի լրագրող լինելն այդպես էլ դաջված է մնացել իր հոգեկերտվածքում:

Մի՞թե 7 տարի առաջ չուլանից դուրս եկածի միջից, չուլանն այդպես էլ դուրս չեկավ:

Մի՞թե անգամ վարչապետի աթոռը, պաշտոնը չօգնեց այս անլուրջ ու պատեհապաշտ պատուհասի վերափոխմանը:

Մի՞թե շրջապատում չկա մեկն, ով այս խեղկատակ լածիրակի ձեռքերը բռնի, որ տխմար ստատուսներ չգրի, բլոգերությամբ չզբաղվի, իրեն ու մեզ աշխարհով մեկ չխայտառակի:

Հասկանում եմ՝ անձի երկատվածության, հոգեկան ու հոգևոր խնդիրներ ունի, արտահայտվելու, թարախը, մաղձն ու աբիժնիկությունը դուրս տալու կարիք ունի:

Բայց այս կարգի բարձիթողի վիճա՞կ:

Տիրություն անող, սթափեցնող, հեղհեղուկ հոգեվիճակին հետևող, վերահսկող, ժամանակին դեղերը տվող մեկը չկա՞:

Հասկանում եմ, որ այս պերսոնաժը վաղը կարող է և չդատվի, որովհետև դատարանի կողմից անմեղսունակ ճանաչվի:

Նա գուցե և չդատվի, բայց այ ՔՊ-ականները, ովքեր քաջալերում ու ոգևորում, դրդում ու մղում են նրան նման քայլերի, ովքեր արդարացնում են ու սպասարկում են, տեսակով ու էությամբ՝ «վեցնոց-տասովչիկներ» են՝ դատարանից ու դատաստանից չեն խուսափելու:

Ամեն անգամ մտածում ես, որ սա վերջին տգեղ ու անմակարդակ ստատուսն է, բայց արի ու տես, զարմացնում է իր աննորմալ վարքով:

Մտածում ես՝ ինչ ամոթ է, ինչ մեղք ենք մենք, լավ մինչև ե՞րբ, մինչև ու՞ր, բայց և գիտակցում այն պարզ, բայց և դառը ճշմարտությունը, որ մեզ հասնում է, որ յուրաքանչյուր ժողովուրդ արժանի է իր ընտրած ու պահած ղեկավարությանը:

Չնայած կա մի լավ կողմ.

Նա իր իրական դեմքն է ցույց տալիս:

Թող այսպես շարունակի, մինչև սպառվի, ինքնաոչնչանա:

Գուցե այս ամենը պատճառ կհանդիսանա, որ մյուս տարի այլևս չընտրվի:

Նայում ես աշխարհի լուրջ առաջնորդներին հետո նայում ես նրան, նայում ես աշխարհում տիրող վիճակին, Հայաստանի շուրջ տեղի ունեցող քաոսին, կոլապսին, Մոսադի կատարած գործողություններին, Իսրայելի մարտավարությանը, Իրանի պայքարող ղեկավարներին, հետո նայում ես նրան, նրա վարքը, խոսույթը, թե ինչպես է բան ու գործը թողած, իրեն գինեկոլոգ-ուրոլոգ կարգած երկրի թիվ մեկ հարցը դարձրել սրա-նրա կուսությունը ստուգելն ու մտածում, որ մեր ազգին սա էլ է քիչ:

Նայում ես, թե ինչպես է «Կանոնագիրք Հայոց»-ը ձեռքն առած, պարապած պիոների նման լրագրողների հարցերին պատասխանում, գրքից անհարկի տողեր ցիտում, թե ինչպես է այն մանիպուլացնում:

ՈՒ մեկը չկա ասի, որ այդ գիրքը բարոյական ուղեցույց է, ոչ թե քաղաքական հաշվեհարդարի գործիք։

Որ երբ այն օգտագործվում է թիրախավորելու համար, դա այլևս հոգևոր հիմք չէ, այլ քաղաքական մանիպուլյացիա։

Որ երբ ասում է՝ «Հարգելինե՛ր, կուսության հարց չենք քննարկում, քննարկում ենք լեգիտիմության հարց, որովհետեւ 356 թվականին տեղի է ունեցել Աշտիշատի ժողովը, որը մեր եկեղեցու համար սահմանել է կուսակրոնության դաս, որը պետք է պահի եկեղեցու ավանդը և պետք է ղեկավարի եկեղեցին», մոռանում կամ հատուկ չի ասում, որ ինքն էլ որպես շարքային հավատացյալ հայ ու առավել ևս որպես երկրի ղեկավար՝ պարտավոր է պահպանել ու կատարել Աշտիշատի ժողովի 7-րդ որոշումը:

ՈՒ այքանից հետո բռնում ստատուսում է՝ Մատթ․ 7․6-ը.

«Մի՛ տուէք սրբութիւնը շներին. եւ ձեր մարգարիտները խոզերի առաջ մի՛ գցէք, որպէսզի դրանք ոտքի կոխան չանեն եւ դառնալով ձեզ չպատառոտեն»:

Աստծո խոսքից անցնելով ատելության քարոզի, ասում է մի բան, որն ընդհակառակը իրեն է ուղղված, իրեն է վերաբերվում:

Հիմա ոնց չասես՝ այդ մարգարիտները, այդ սրբությունները, մատուցեցիք թշնամուն, դրեցիք նրանց սեղանին, ոտքի կոխան դարձան մեր արժանապատվությունը, մեր բանակը, մեր մշակույթը, մեր Արցախը։

Իսկ հիմա դարձյալ պնդում ես, թե դա էր «խաղաղության ուղին»։

Ընդհակառակը, դա էր այն ուղին, երբ սրբությունները շներին տվեցինք ու խոզերի առաջ մարգարիտներ գցեցիք։

Եվ նրանք հիմա մեզ՝ հայ ժողովրդին, պատառոտում, ծաղրում ու նվաստացնում են։

Եվ ցավալին այն է, որ դա եղավ «մեր» իսկ ձեռքով՝ որովհետև դուք հանդիսացաք այն գործիքը, որին ժողովուրդը վստահեց։

Ժողովուրդը սխալվեց, բայց այլևս չի ներում քայլերդ։

Ինչևէ, այդպես էլ արժանի չեղաք այդ սրբություններին։

Որտեղ մտաք, ինչ արեցիք այդ ոլորտը ապականվեց։

Որովհետև քոնը խեղելն է:

Մնացել է ապականել Աստծո տունը ու հիմա կեղտոտ ոտքերով ցանկանում ես մտնել այնտեղ։

ՈՒմ, ինչ եմ ասում:

Այս մարդն առանց վարանելու, անկեղծ ու անկաշկանդ ասում է.

«Մենք ոչ թե կորցրել ենք Լեռնային Ղարաբաղը, այլ գտել ենք Հայաստանը.

սա հաջողության պատմություն է»:

Մարդ չգիտի, էլ ի՞նչ ասի, ի՞նչ գնահատական տա, ու՞ր ուղարկի այս անհայրենիք կոլաբորանտին:

Ասում է՝ «Կարծում եմ հասունացել է պահը, երբ Հայաստանի էլեկտրական ցանցեր ՓԲԸ–ն պետք է ազգայնացվի (պետականացվի)»։

Ծիծաղն է մարդու գալիս:

Ապազգայինը խոսում է ինչ որ մի բան ազայնացնելու մասին։

Բա ընդերքը, հանքերը, երկաթուղին, ատոմակայանը, օդանավակայանը, հեռախոսակապը, փոստը, գազ-Գազպրոմը, «վեոլիա ջուրը» ե՞րբ ես ազգայնացնելու

Բա ու՞մ ես / էիր սպասում:

Դե, բան է, ասում է:

Իրականում` այս ամենը մի պատճառ ունի:

Նրա հիստերիան, ջղաձգումներն ու պանիկայի դրսևորումներն ունեն կոնկրետ պատճառ:

Այդ պատճառը կոչվում է՝ վախ:

Այս մարդը սարսափում է աթոռի կորստից:

Ինչ անում է, վախից դրդված է անում:

Ցայտնոտի մեջ է, անադեկվատ է, ստում է, սպառնում է, լաչառանում-լրբանում է՝ ուրեմն վախենում է:

Չնայած՝ մի փաստն էլ այն է, որ մենք ազգովի կրկնակի վախկոտ ենք...

Նրա ոտքերի տակից հողը գնում է:

Նրա երկու հիմնական հեներանները՝ ՔՊ ֆրակցիան ու իրավապահ համակարգը, մտահոգված են իրենց վաղվա օրվա համար:

Նրանք հասկանում են, որ Փաշինյանն իրենց հանցակից է դարձրել, որի համար պատասխանատվության են ենթարկվելու:

Որքան էլ նա փորձում է իր թիմին ու իրավապահ համակարգին համոզել, որ ինքն ուժեղ է, տիրապետում է իրավիճակին ու պատրաստ է բոլոր քայլերին, միևնույն է՝ մարդիկ հասկանում են, որ ամեն ինչ արդեն դուրս է ռացիոնալիզմից, վերահսկողությունից:

Իսկ այդ հիստերիան ոչ թե ուժի, այլ թուլության նշան է, ինչն այդ երկու խմբերում սկսել են հասկանալ:

Ինչևէ, առջևում Էրդողանի հետ հանդիպումն է Թուրքիայում:

Տեսնենք, ինչով կգնա, ինչին կգնա, ինչով հետ կգա:

Դավիթ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ

Մեկնաբանություններ